SXSW 2011, del II: Crowdsourcing.

Så er eg vel heime frå Texas og SXSW, og vil dele nokon inntrykk. Etter litt vurdering fann eg ut å dele det opp på eit par bloggpostar, og dele opp tematisk i staden for etter dag.

Laurdag morgon gjekk eg på panelet Rewarding Creators and Crowdfunding. Flattr er ein system der ein kan klikke for å støtte forfattaren av ein artikkel, ein som har laga eit musikkstykke e.l. ved å trykke på ein flattr-knapp, på samme måte som "Lik på Facebook"-knappen. Du betalar ein valgfri sum kvar månad, og den vert fordelt på alle "flattr-ar" den månaden. Flattr tar 10%.
Readability er ein app som tar vekk alt bilder, reklamer etc på nettsider, og lar deg lese kun teksten. 70% av inntektene, som kjem frå abbonement med valgfri betaling, går til skaparane av innholdet. Dei vil bruke Flattr for at brukarane skal kunne donere enno meir til artiklar dei likar svært godt. Demotix er ein crowdsourca nyheits-teneste, brukarane kan legge inn sine eigne bilder og saker, og Demotix formildar desse vidare til større aviser, nettsider etc, og deler inntekta med rettshavarane. Dei har og lagt til Flattr. Makerbot lagar 3D-printarar, og Thingiverse crowdsoursar teikningar til 3D-printen. I utgangspunktet driftar dei den sida for at det skal finnast noko å printe i 3D, men der kan det no og Flattrast.

Poenget her var nok å vise at dette er noko som funkar, og at Flattr jobbar med å få attraktive partnarar for å spreie produktet sitt. Og det funkar, påstar dei, det er visstnok ein tysk podcast som lever av pengar han får gjennom Flattr. Eg meiner at tanken er god, og det vart sagt at det stor sett ting du sjølv brenn for som passar for flattring, ting du ville ha laga uansett, det kan nok ikkje betale nok for ein vanleg type jobb. Kanskje konsertar? Men, til å vera starta av Pirate Bay-bakmannen Peter Sunde, var dei lite villige til å dele tall og info. Gi oss data!

I panelet Crowdsourcing: Innovation and/or Exploitation? var målet å setje eit kritisk søkelys på crowdsourcing. Då spesielt den type som t.d. Amazon Mechanical Turk driv på med; deler store oppgåver i mange små delar, og betalar småbeløp for kvar del av oppgåva som vert utført. Eit eksempel er å kategorisera innlosjering, og få betalt ca 5 øre pr kategorisering. Ikkje noko å bli rik av med andre ord, med mindre du er svært kjapp. Men på den andre sida får du folk inn i arbeidslivet som normalt sett ikkje ville deltatt. Eit anna eksempel er at du kan vera sentralbord, og svare på telefonar kun når du har tid.

Uansett, er dette utnytting eller innovativt? Panelleiar Fred Benenson som driv tenesta Kickstarter meiner at det er innovativt og bra, og der får han støtte frå Lucas Biewald som står bak Crowdflower. Det går ikkje an å samanlikne med "sweatshops" eller utnytting av arbeidarar, det heile er basert på frivillighet og operasjonen er og transparent frå oppdragsgivar sin side. Så det er ingen tvang. Oppgåver som crowdsoursast går ikkje berre til ufaglærte, ide-konkurranser for å løyse problem innan t.d. romfart kan og sjåast på som crowdsourcing. 

Lada Adamic presenterte resultat av forskning rundt korleis kunnskap vert spreidd i diskusjonsforum, og når ein spør eit forum om noko, kjem svara frå fellesskapet på forumet. Ho har undersøkt ulike typer forum, og funne ut at i fagbaserte forum er det oftast få personar som gjer dei beste svara, men at i interessebaserte forum vert kunnskapen (om vi kan kalle det for det) arbeida fram meir kollektivt. Ved å visualisere interaksjonen i ulike forum, viste ho (og dette er sikkert det folk hugsar frå presentasjonen) at kommunikasjonen i forum rundt fribryting og rundt ekteskap var ganske like, men at forum rundt programmering skiller seg klart frå desse to i struktur. Av dette kom konklusjonen at ekteskap har meir til felles med fribryting enn progammering (foilsettet er her).

Til slutt var det Harvard-professoren Jonathan Zittrain som hadde som jobb å skape litt "angst og bekymring" rundt temaet. Han er kjent forfattar og forelesar innan feltet juss og etikk i samband med internett, og har nyleg gitt ut boka "The Future of the Internet and How to Stop It". Det viste seg at han i tillegg er ein ekstremt morsom og dyktig forelesar, og som type var han akkurat som Jeff Goldblum sin rollefigur i Jurassic Park. Han går gjennom ulike tenester, og endar opp med at ein kan crowdsource utviklinga av microchips, og det framstår som spel og ein treng ikkje vite kva det er eingong, det heldt å spele spelet. Då treng ein heller ikkje betale for å få utført oppgåvene. Dette er noko barn kunne gjort, gjerne på ei nettside og løyse desse avanserte oppgåvene. Han kjem etterkvart til poenget sitt: barn kunne gjerne løyst oppgåva over som eit spel, kva slags andre oppgåver kan vi crowdsource på samme måten? Jo, ein kan ha eit bilde av folkemengdene som protesterte mot val-resultatet i Iran, og be barna om å identifisere deltakarane opp mot bilder frå pass, på den måten kan ein identifisere opprørarar og henrette dei! Så i ytterste konsekvens kan crowdsourcing bidra til at barn vert medvirkande til drap!

For å oppsummere det heile fekk eg mange nye og nyttige perspektiv på temaet, og litt spøk og morro i tillegg. 

Litt relevante lenker: 

Xprize Foundation

Innocentive 

Liveops

Games With A Purpose