5 digitale ynskjer for 2012

Det er årets siste dag, og internett er fullt av spådomar for neste år og oppsummeringar av dette. Eg snur litt på flisa og presenterer denne lista over kva eg håpar vil skje i 2012.

Det digitale er for 2000-talet det elektrisitet var for 1900-talet, derfor vert lydsporet til denne bloggposten delvis basert på eit elektrisk tema. Så, utan meir snikksnakk, her følgjer mine 5 ynskjer for det nye året:

1. Konsolidering

Eg brukar tid både på Twitter, Facebook, Google+ og andre sosiale nettverk. Dei ulike nettverka har sine eigne profiler; mediefolk på Twitter, dei eg gjekk på gymnaset og ungdomsskulen med (+alle!) på Facebook, nerdar og (foto)geeks på Google+. Det hendar eg postar på tvers av alle nettverka, men oftast passar eg det inn til kvart nettverk. Det tar litt tid, og det spørs om folk vil bruke tid på fleire nettverk i lengda. Konsolidering er mogeleg gjennom verkty som t.d. Hootsuite, men det støttar ikkje alle nettverka, slik at det ikkje vert heilt optimalt. 

Eit enno større problem er måling av interaktivitet. Etter at eg har publisert ein bloggpost får eg nokon kommentarar på Facebook, nokre retweets og svar på twitter, kommentarar på bloggen, kommentarar og +1 på Google+, kanksje reblogging. Det er vanskeleg å halde greie på, så meir samling av interaksjon takk! Det skal her nemnast at PostRank, som Google eig, gjer litt av dette, men det er framleis litt mystisk. 

2. Avmystifisering av Sosiale Medier

2011 markerte mitt 15. år som brukar av Sosiale Medier, etter at eg oppretta ein profil på det no nedlagde Firefly i 1996. At eg på desse 15 åra har brukt 10 000 timar på sosiale medier er ikkje umogeleg, noko som i teorien gjer meg til ekspert. Gjennom undervisninga av faget ELE3707 Sosiale Medier på BI har eg kome i kontakt med eit godt fagmiljø knytta til emnet. Likevel, i eit såpass nytt fagfelt er det alltid rom for selgarar av digital slangeolje. Det vert halde mange godt betalte foredrag innan temaet som ikkje nødvendigvis har så mykje hald i seg, fordi folk er usikre på dette nye mediet. Det kan vera at eg kastar litt stein i glasshus her, ettersom eg sjølv både heldt foredrag og har uttalt meg tre gonger det siste året i NRK om sosiale medier, men eg er faktisk meir opptatt av å spreie kunnskap om emnet enn å fore innsida av lommeboka mi. 

Bloggen Kjøkkenfesten er eit godt eksempel på slik demystifisering, der dei deler erfaringar og tankar rundt mediene (gratis!). I tillegg håper eg og at undervisninga mi iallefall kan hjelpe studentene. 

Her kjem eit gratis snøg-kurs for verksemder som enno ikkje er på sosiale medier:

• Kundene dine snakkar saman om produktene dine. No gjer dei ein del av det på sosiale medier, difor er det mogeleg å få det med seg. Sørg for at du får med deg det meste av dette.
• Svar kundene dine på ein måte som gjer at dei vil fortsette å vera kundar. Bonus: fleire får sett dine gode kundehandsamarar.
• Mål interaksjonen, det går an ettersom det er digitalt lagra. 
• Dersom du har noko meir på hjartet enn "Kjøp meir av produkta våre", kan du starte ein blogg. 
• Jobb vidare med erfaringar du har gjort deg på punkta over. Hugs å fortsetje å måle!

3. Musikkbransjen omfavnar den digitale tidsalder

Då eg skreiv hovudsfagsavhandlinga mi ved NHH om digital distribusjon av musikk fekk eg for første gong litt innsikt i ein bransje på veg utfor stupet. Videoen over brukte eg som introduksjon til den munnlege presentasjonen av oppgåva, og sjølv om eg er litt usikker på korleis det verka inn på resultatet står eg ved valet. Oppgåva vart skreve i 2005, og dette er framleis er eit ynskje frå min side sju år seinare! Eg skal prøve med litt klar tale her:

Sal av enkeltmusikkverk digitalt er ein øydelagd forretningsmodell.  

Litt av inntektene kan sjølvsagt kome den vegen, men det er abonnementtenester folk vil ha no. Det er og betalingsvilje, noko som band som Kaizers Orchestra, Electric Eel Shock og Ginger Wildheart har vist ved å la fansen finansiere komande plateinnspelingar. Eg likar Google Music, der eg no har lasta opp den digitale musikksamlinga mi og kan akessere den via nettlesar på kva som helst eining i heile verda, samt lagre musikk lokalt på einingane. Men kvifor kan eg ikkje kjøpe musikk der? Kvifor kan ikkje den tenesta og strøyme musikk, som Spotify? Litt av forklaringa kan du finne i denne artikkelen. Så eg ynskjer at musikkbransjen gjer det lett for dei av oss som vil betale, og gjer opp å kontrollere dei som ikkje vil betale. Det manglar jo ikkje på nye band for tida? 

4. Lokasjonstenester finn sin plass

Foursquare er ein lokasjonsspel. Gowalla var det, men skifta plutseleg fokus og vart ein reiseguide, før dei vart kjøpt opp av Facebook. Facebook checkins kom og gjekk og kom igjen. Google har ein heil drøss tenester knytta til lokasjon (Places, Hotpot (som eg no ser er slått saman med Places), Latitude, innsjekking på Google+) men det er uoversiktleg. Resultatet er at tenester som absolutt har mykje potensiale vert ubrukt fordi folk ikkje har noko insentiv for å bruke dei. Kanskje Google kan konsolidere sine tenester innanfor Google+? Innsjekkingar og vurderingar vil jo gje bedre søkeresultater, som er deira hovudprodukt. 

5. Fri internasjonal mobil dataflyt

I fjor sumar var eg på ferie i Japan. Hotellet vi hadde booka i Kyota var relativt nytt, og taxisjåføren visste ikkje kor det låg. Ein liten tur på internett via mobilnettet for å finne eit telfonnummer og ein kartposisjon førte til nedlasting av 6 MB data, kostnad: 100 kr pr MB! Kan det verkeleg vera så dyrt å vidarefakturere litt databruk? Det har utvikla seg i løpet av 2011, blant anna har Netcom no fastpris på datatrafikk innan Norden. Eg håpar på bedre avtalar mellom teleoperatørane internasjonalt. Dette vil og kunne slå positivt ut på punkt 4. 

Ynskjer du det same som meg for 2012? Har du andre ynskjer? Kommenter gjerne. 

Då gjenstår det berre å ynskje dykk alle eit godt nyttår, og takke for det gamle!

Spotify-speleliste med lydsporet til bloggposten.

Sosiale Medier i undervisning - ven eller fiende?

Fredag 11.11.11 hadde eg eit foredrag for Hordland Fylkeskommune om bruk av sosiale medier i den vidaregåande skulen. Tittelen vart "Sosiale Medier - ven eller fiende?" og det viste seg å vera eit bra utgangspunkt. Teknologi har ulik verknad på folk. Nokon møter det ukjende med frykt. Nokon let seg begeistre av det uante potensialet som ligg i teknologi.

Tar ein dette inn i ein læringssituasjon er det to ting å merke seg. Først: frykt er det motsette av tryggleik, og i undervisning er å skape eit trygt læringsmiljø ei av dei viktigaste oppgåvene. Dette gjeldt for elevane, men dei som underviser må og føle seg trygge. Difor vil det som skaper frykt vera vår fiende, og dersom sosiale medier skaper frykt er det då altså fienden. For det andre: teknologi, eller bruken av teknologi, kan og skape entusiasme. Klarar vi etablere eit trygt læringsmiljø, kan vi vidare forbetre læringa ved å skape entusiasme. Entusiastiske elver lærer betre. Derfor kan og sosiale medier vera vår ven, dersom vi kan bruke den til å spreie entusiasme.

Dette var mitt utgangspunkt, og presentsjonen ser du under:


 

Eg starta med mine erfaringar, som er frå bruk av sosial medier i høgare utdanning:

Wiki-prosjekt på BI 

Studentane i eit kurs i webutvikling og publisering laga ein wiki for kurset. Ansvarleg for prosjektet er Ragnvald Sannes som har vidarført prosjektet i eit anna fag på BI. Erfaring: nokon lot seg begistre, fleire gjorde stor sett det dei skulle.

Bloggbasert læringsnettverk ved HiB

Dette er eit prosjekt eg har lagt mykje arbeid i, som eg har presentert på fleire konferanser og som eg anser som ein suksess. Lenka over koblar til eit par tidlegare bloggar der eg har tatt opp dette temaet, og under ser du presentasjonen min frå FIBE-konferansen ved NHH i år.

FIBE 2011: Bloggbasert læringsnettverk on Prezi

Blogging i faget ELE3707 Sosiale Medier ved BI (ansvarleg: Cecilie Staude)

Her har eg og positive erfaringar med at studentane bloggar, forelesar kommenterer, samt at vi brukar ein gruppe på Linkedin for rettleiing. Dette er studentar som sjølvsagt er positive til sosiale medier i utgangspunktet. Dei fleste tilbakemeldingane på praktisk bruk av blog og andre sosiale medier er gjennomgåande positiv.

Den andre delen av foredraget tok utgangspunkt i ein teori om bruk av sosiale medier for bedrifter. Teorien er frå boka Groundswell av Li og Bernoff. I boka gjev dei fem grunnar til at bedrifter bør vera aktive i sosiale medier.

Kort oppsummert:

Lytte:

Her kan ein lytte innan sitt eige fagfelt, og ein kan lytte til elevane sine. Mange elvevar nyttar seg av twitter, eigen erfaring tilseier at dette er meir utbreidd mellom 17-18åringar enn mine studentar på høgskular som er tidleg i 20åra. Men det er kanskje ikkje så interessant. Bloggar er og utbreidd blandt studentar i vidaregåande. Her kan ein bruke ein RSS-lesar (t.d. Google Reader) til å abonnere på bloggpostane.

Kort introduksjon til Twitter av mine studentar i Sosiale Medier ved BI Stavanger. 

Om bruk av RSS til lytting. 

Snakke:

Her kan ein formidle til studentane gjennom å skrive ein fagblogg retta mot studentar, eller ein kan formidle gjennom å bruke videoar på youtube. Spesielt det siste har eg tru på, sjå eksempel under frå Khan Academy og Elisabeth Engum.







Engasjere:

Her kan ein engasjere til debatt på eigen blogg, eller engasjere elevane til sjølv å produsere bloggar eller videopresentasjonar.

Støtte:

Ein kan støtte elevar ved å svare på kommentarar i eigne blogginnlegg og kommentere elevar sine faglege blogginnlegg. Det er ein stor fordel om ein kan legge til rette for at elevar støttar kvarandre, det gir god læringseffekt både for dei som vert støtta og dei som støttar. Eit eksempel på dette er The Student Room.

Omfavne:

I forretningslivet handlar dette om å la kundene ta del i produktutviklinga. Er dette relevant for elevar ved vidaregåande skular? Veit dei best sjølv korleis dei lærer? Eg ser for meg at ein slags digital forslagskasse kan fungere her.

Min haldning til dette er at ein gjennom sosiale medier kan skape engasjement, interaksjon mellom student og elev og ikkje minst fagleg interaksjon mellom elevar.

Har du erfaring med, eller tankar om bruk av sosiale medier i undervisning?  Del gjerne i kommentarfeltet under!

Google Plus: Potensiale I

Eg diggar Google. Gmail-brukar iallefall sidan 2005, brukar og mykje Google Docs, samt at eg er ein svoren Android-tilhengar. Eg har alltid vore spent på Google sine nye satsingar, sjølv om det av og til er skuffande, slik som Google Buzz og Google Wave. Men for all del, det er jo gratis tenester, og Google er jo notoriske for å prøve seg fram, dei fleste produkta deira er merka “beta” som betyr at dei enno er i utviklingsfasen.

Det var uansett med stor spenning eg prøvde ut den sosiale plattformen Google lanserte i sumar: Google Plus. Mykje er sagt om plattformen (det er det eg vil kalle den) allereie, og mykje av det på sjølve Google Plus (meta!), og her oppsummerer eg mine tankar.

Bruken

Oppsettet er enkelt nok, dersom du ikkje har ein Google Profil vert du bedd om å setje det opp (her er forøvrig min profil: +Tarjei), og dersom du brukar Gmail vert dei du har korrespodanse med foreslåtte koblingar. Eg kallar det ikkje venner, for poenget her at du ikkje må vera venner med dei du vil følge. Google Plus har difor sirklar, eller circles, der du kan plassere ulike personar. Eg har ein sirkel for vener, ein for famile, ein for kjenningar, og ein for folk som eg ikkje kjenner men som har ting å melde som eg gjerne vil følge med på. Dette er til ein viss grad implementert i Facebook som grupper, og på Twitter som lister, men er her mykje lettare i bruk her.

Det som apellerer til meg her er kontrollen over kommunikasjonen. Via grensesnittet til Google Plus kan eg melde med ein enkeltperson og halde ein konversasjon på “veggen” kun med den personen, eller eg kan poste noko offentleg, som alle, sjølv dei som ikkje følger eller har meg i sirklar kan lese. Desse offentlege meldingane vil no og dukke opp i Google-søk, noko som og gir eit fortrinn i forhold til Facebook sitt lukka system. Mellom privat og offentleg er det utalllige mogelegheiter for kommunikasjon, når eg postar bilete av dattera mi gjer eg det no til sirkelen familie. Sjølv dei som ikkje brukar Google Plus får då lenke til bildene via e-post. Det vert som i kvardagen; noko deler du med familie, noko deler du med kollegaer, noko deler du med gutegjengen. Google Plus gjer dette lettare.

Postane til dei du har i dine sirklar vises i det som kallast “Stream”. Her kan du velge å sjå meldingar eller oppdateringa frå alle sirklane dine, eller kun for ein enkelt sirkel. Vil du ha nyhende og synspunkt frå den store verda kan du få det (oversikt over interessante personar på Google Plus fordelt tematisk finn du her), vil du vite kva venene dine driv på med kan du det. Og dersom du har lagt personar frå eit spesielt fagmiljø i ein sirkel, kan du velge å sjå kva som vert diskutert  her. Måtene ein kan interagere med andre sine oppdateringar er å kommentere dei, dele dei vidare med dine sirklar eller offentleg, eller å gje dei +1.

+1 vert som “likar” på Facebook. Det er ein måte å vise at ein likar posten på. Google har også implementert +1 slik at du nok kan bruke det i søk, dersom du trykker +1 ved sida av eit søkjeresultat eller direkte på ei nettside vil kontaktnettverket ditt kunne sjå at du “godkjenner” denne lenka. Eit smart trekk av Google, for hovudgesjeften deira er søk, og dette vil gjere søkeresultata bedre og meir sosiale. På Google Profilen fins det ei arkfane der du kan sjå kva du, eller andre som har gjort den fana offentleg, har gitt +1 til. Men, det er ikkje heilt konsistent, det er kun nettsider du har gitt +1 som viser der, og ikkje postar på Google Plus du har +1 på.

Potensiale:

Google Plus har fleire spanande funksjonar. Eg sparar dei til ein annan bloggpost og tar opp det eg meiner er nytt for funksjonaliteten over.

Sjølv likar eg bedre det Google Plus gjer i forhold til Facebook, og på nokon områder twitter. Akkurat no er det mest teknologi-interesserte som har lagt sin elsk på tenesta, og eg ser ikkje for meg at den store mengden migrer frå Facebook - enno. Det er og tydeleg at brukarmassen prøver seg fram med kva dei postar. Men, der eg ser eit potensiale i tillegg til privatbrukarar er bedriftsbrukarar

Google tilbyr e-post, kalender, samarbeid om dokumenter m.m. via tenesta Google Apps. Kort sagt går det ut på at Google tar seg av ei bedrift sitt behov for desse tenestene, slik at dei slepp ha e-post servarar etc som dei må drifte sjølv. Og det er akkurat her eg ser eit potensiale: Bedrifter som brukar Google Apps kan definere lister, som økonomiavdeling, marknadavdeling etc, i tillegg til A-kundar, B-kundar etc. Ein kan då skreddarsy mottarane av meldingar og postar, frå enkelt-tilsette, enkelt-kundar til større og mindre grupper, og halde kommunikasjonen i dialog under posten. Dei i økonomiavdelinga kan sjå på kva dei i marknadavdelinga postar offentleg, og dette vil kunne bedre kommunikasjon og gi eit bedre overblikk over drifta.

Google Plus har lagt til ein navigasjon-meny som no er felles for alle Googletenester, og den gir tilgang til å dele oppdateringar, lenker etc direkte frå navigasjonsmenyen. Eg trur at Google etterkvart vil gjere det lettare å samarbeide om t.d. rekneark via denne menyen og ved hjelp av Google Plus. Dette vil kanskje kunne hjelpe med å få oversikt over kven som har redigert og jobba med ulike rekneark, og dermed sikre riktige tal.



Kort oppsummert: 

Facebook er viktig for bedrifter, men først og framst som ein kommunikasjonskanal mellom ei merkevare og forbrukarane. Til bedriftsintern kommunikasjon er Facebook uegna, og det er ofte tilrådd å ikkje vere vener med kollegaer og overordna på Facebook. Likevel, kommunikasjon via sosiale nettverk har for lenge sida tatt over for kommunikasjon via e-post, og å dele informasjon, og å lese det i ein feed, stream, straum slik som på Twitter eller Facebook kan ein no kanskje sjå på som ein standard for å ta til seg informasjon. Den yngre generasjonen vil nok forvente at og bedriftsintern informasjon vert servert på denne måten. Og dette klarar Google Plus å levere. 

Sjå ellers bloggposten frå Ane om sirklar og vener: Hvorfor G+ er stedet for meg.

Sosiale medier og onkel i kroken.

Foto: http://www.flickr.com/photos/tupwanders/

Forrige onsdag vart eg invitert til sjølvaste Dagsnytt 18 for å diskutere bruk av twitter med e24-redaktør Per Valebrokk (@valebrokk) og leiaren i FpU, Ove Vanebo (@vanebo). Bakgrunnen for debatten var saka der politisk redaktør Marie Simonsen (@mariesimonsen) følte seg trua på livet av ei twittermelding sendt av leiaren i FpU Bergen, Christoffer Thomsen (@christthomsen). Du kan sjå innslaget her.

Vanebo meiner at pressen er for hissig med å blåse opp meldingar sendt i sosiale medier, og at dette kan føre til at vi får ein fattigare samfunnsdebatt. Han trekkjer fram saka der Knut Haavik uttalte at damefotball er handikappidrett. Men det stiller seg no slik at twitter-meldingar er offentlege, og til og med statusoppdateringar i den meir lukka Facebook-plattformen og er godkjent som kjelder av PFU.

Pressen kastar seg over uttalingar på twitter, men dette kan endre seg over tid. Det er derfor heile tida viktig å følge med og kjenne mediumet når ein vurderer kva ein bør eller ikkje bør poste. Min analogi i debatten var at  twitter er ein stor fest der alle kan snakke saman og kose seg. Men, i hjørnet sit onkelen din og får med seg alt som skjer, og dersom han finn det for godt sladrar han til foreldra dine. Twitter skal vera eit personleg og uformelt medium, men det er ikkje ein heime-åleine fest!

Illustrasjon: http://www.flickr.com/photos/petesimon/3365095019/

Når dette er sagt: eg er usikker på om samfunnsdebatten vert fattigare av at hets av dei handikappa og halvhjerta dødsønsker forsvinn. Eg har tidlegare tatt til orde for at ein skal vera engasjert på twitter, mange vil miste interessa for mediet dersom dette vert berre enno ein plass å sende ut pressemeldingar. Stikkord for dei som skal bruke twitter er: korleis vil du framtså som person, start gjerne ein debatt men tenk på om utspelet ditt gjer bilde av ein seriøs debattant, og tenk litt på korleis dine motstandarar kan tolke og bruke utspelet mot deg.

Kva er så pressen si rolle? Det vart antyda i debatten at pressen er den kjipe onkelen, men eg ser det slik at pressen har foreldrerolla her. Twittermeldinar som er "på kanten" kan kome direkte til pressen eller via omvegar (onkelen), men det er framleis opp til pressen å velge ut kva det er noko poeng å lage ei sak av. Dette vil og påverke kor friske ein tør vera i sine utsagn i sosiale medier.

Kva meiner du?

FRP vs SV vs SM (sosiale medier)

Eg gjorde min debut som ekspert på sosiale medier på Vestlandsrevyen i går. Klippet kan du sjå her. I samband med dette sette eg meg godt inn i den aktuelle saka, som gjekk ut på at leiaren i Sogn og Fjordane FRP posta følgjande på Twitter:

Lenka i meldinga går til ei sak der ein russ er mistenkt for valdtekt. Norvall Nøringset (SV) meiner at dette utsagnet er "flåsete, uheldig og useriøst".

Tida på skjemen gjekk fort, og eg hadde førebudd ein del momenter som ikkje kom med i innslaget som eg no vil dele:

Er det lurt for ein politikar å uttale seg slik?

Det eg meiner er kritkkverdig her, er å lenke utsegna med ei pågåande straffesak, der det potensielt er uskuldige involvert. Utsagnet er og folkeleg formulert, og det må ein meine kva ein vil om. Uansett, når ein framstår på Twitter framstår ein både som seg sjølv, ein privatperson, og i større eller mindre grad som representant for arbeidsgivar eller liknande. Alle politikarar framstår i stor grad som representantar for partiet sitt i sosiale medier, og Frp-bakgrunnen på @fwdjuvik sin twitter-profil utelet einkvar tvil om det i dette tilfellet. Det er godt mogeleg at den folkelege formuleringa i dette tilfelle vil treffe partiets velgarar, utan at eg er nokon politisk kommentator. I tillegg uttaler Per Arne Olsen, nestleiaren i Frp, at utsegna er heilt på linje med Frp sin politikk. Så dersom ein ser bort frå koblinga til den konkrete straffesaka følgjer twitter-meldinga det som skal gjerast: representerer både partiets og privatpersonens syn, og snakkar til målgruppa på ein måte eg trur dei set pris på.

Må politikarar passe seg for det dei seier på Twitter og Facebook?

Alt som vert posta både på Twitter og Facebook er, iallefall av PFU, rekna som offentleg informasjon. Derfor kan alt som vert lagt ut der verte gjenstand for tolking, vurdering og diskusjon. Sjølv om ein i denne saka har gjort det rett i forhold til si eiga målgruppe, er det to andre målgrupper som og er interessentar: Den eine er konkurrentar, som her er konkurrerande politisk parti, og media. Ein ser her at SV sin representant oppfattar dette som ei sak som er negativ for Frp. Det har vore altfor mange valdtektssaker i det siste, og ideelt sett er det dette debatten burde handle om. Men her har koblinga mot ei spesifikk sak og måten å ordlegge seg på gitt SV sin representant skyts for å framstille Frp negativt, og difor har diskusjonen fått eit anna fokus. Heller enn å avkle Frp som uvitande i forhold til sosiale medier burde han avkle haldninga dei har til valdtekstforbrytarar, dersom det er det han har sterke meiningar mot. Og i motsetning til Nøringset meiner eg at sosiale medier godt kan vera ein arena for å starte diskusjonar og å utveksle meiningar. Eg ville heller sett ei utveksling av fornuftige meiningar via sosiale medier. På denne måten meiner eg at det er Nøringset som her ikkje forstår heilt korleis ein skal bruke desse mediene.

Når det gjeldt media: dette kunne fort vore ein ikkje-sak. Det er ca 100 "følgjarar" på Djuvik sin profil, og saka er nesten ikkje nemnd av andre på twitter. Unntaket er "Mann på Greip" og Krf-ordføraren i Gulen, Trude Brosvik, som faktisk går inn og tar diskusjonen med Djuvik på Twitter. Men saka gav iallefall NRK ein vinkling til å lage ei sak om politikarar sin bruk av sosiale nettverk. Og diskusjon rundt sosiale nettverk meiner eg er bra. Eg er usikker på kva Djuvik sjølv meiner er utfallet av saka, men den har nok ikkje gjort så altfor stor skade på han som person eller partiet.

Greenroom på NRK Hordaland før opptaket. 

SXSW 2011, del III: Sosiale Medier + API + data data data!!

Etter å ha vore på eit par seminar om sosiale medier, der API'ar stadig dukka opp som tema, og omvendt, vart interessa mi vekka for API. På mange måtar er eit API ein inngangsport/inngangsbarriære mellom bedrifter og den utfatteleg store mengda data som vert generert på ulike sosiale medier-plattformar og eg har tru på data! API er litt tungt forklart på t.d. wikipedia, eg kjem seinare inn på kva slags funksjonar eg finn interessante.

I tillegg til alle seminara på konferansen var det svært mange sosiale arrangement, dei starta som regel rundt 1400. Derfor fann eg ut at seminaret #FAIL: Infamous Social Media PR disasters kunne vera ein god start på dagen (derpå!). Og det var det. Marla Erwin hadde seminaret, og det vart ein lett og lystig gjennomgang av bedrifter som hadde tråkka rett i salaten. Det er lett å le, men hugs på at dette er ny grunn som er vanskeleg å bevege seg på. Resultata av desse fiaskoane var iallefall øydeleggande på firmaene sine rykter.

Det var mest kjent stoff, FedEx gjekk i samme fella som Sparebank1 gjorde med "Dø, Oslo Sporveier DØØØØ!",og det må seiast at Sparebank1 handterte situasjonen bedre. Klesbutikken Kenneth Cole prøvde å vera morasamme med denne tweeten: "Millions are in uproar in #Cairo. Rumor is they heard our new spring collection is now available online at http://bit.ly/KCairo -KC”. Til og med med #Cairo-hashtaggen! Det gjekk jo heller ikkje bra. Kevin Smith sin veldokumenterte krangel med Southwest Airlines kom opp, det samme med Unitied Airline breaks guitar (over 10 millionar visningar!).

Eit ukjent men interessant eksempel for min del var Google-bombinga av Amazon Rank. I 2009 fjerna Amazon bøker med "adult content" frå sine rangeringar, slik at det vart bortimot umogeleg å finne dei via vanlege søk på Amazon. Men det var inkonsekvent, slik at bøker som skildra homoseksuelle forhold (og som ikkje innholdt skildring av homoseksuelle akter) likevel vart sensurerte, medan t.d. Playboy fritt gjekk gjennom. Dette førte til at det vart sett opp ein haug nettsider for å øydelegge søkeresultata for Amazon Rank, og i dag, to år etter, fører fire av dei fem øverste treffa på Googlesøket på Amazon Rank til kritiske artiklar om Amazon i staden for forklaring av tenesta. Amazon har aldri svart skikkeleg på spørsmåla rundt rankinga og konsekvensane er her enno.

Omgrepet Flog (Fake Blog) vart diskutert, det er ikkje å anbefale. Nytt for meg var eksempelet med Pepsi Amp, ein mobil-app som skulle hjelpe unge menn å sjekke opp ulike kvinnetyper. I tillegg gjorde appen det lett å skryte av sine erobringar på facebook og twitter. Resultatet var #pepsifail.

Målet med sesjonen var sjølvsagt å unngå #fail, og råda for det var: Tenk deg om, vær smidig og vis respekt!

Neste sesjon var "Chatter Matters: Using Twitter to Predict Sales". Eg er interessert i sosiale medier, men eg er kanskje enno meir interessert i data. Og sosiale medier, dei genererer ufattelege mengder av data. Om ein berre kunne bruke det til noko! Det var det Elizabeth Winkler og co hadde gjort med data frå twitter og IMDB. Dei kunne vise til (klare?) samanhengar mellom antall tweets om ein film før premieren, inntektene på premieredagen, talet og innhaldet i tweets etter premièredagen og kor lenge filmen kom til å gå på kino. Artikkelen "Follow the tweets" i WSJ er basert på denne forskinga. Fascinerande greier, eg digga det. I løpet av seansen kom dette med API opp - for å få tak i dei data dei trengte, hadde dei 20 servarar som kontinuerlig henta ut data via twitter sitt API, dette var naudsynt p.g.a. begrensingar twitter har lagt på kor mykje data som kan hentast ut om gongen.

Det var her eg opna augene litt for dette med API. Dette var og ein viktig del i den neste, og mest tekniske, sesjonen eg deltok på: Hacking RSS: Filtering & Processing Obscene Amounts of Information. Der vart det vist korleis ein kan bruke Yahoo Pipes for å filtrere informasjon. Foredragshaldaren Dawn Foster har blogga og lagt ut presentasjonen på bloggen sin. Eit forsøk på enkel forklaring rundt dette: Ein kan abonnere på bloggpostar, nyhende etc ved hjelp av RSS, og få vist sakene ein abonnerer på i ein RSS-lesar som t.d. Google Reader. Problemet er at ein fort kan få mange saker i ein slik oversikt, kva bør ein lese? Postrank indekserer bloggpostar etter talet på visningar, kommentarar, lenker etc. Ein kan då bruke data frå PostRank til å sortere dei postane ein har abonnert på, slik at dei mest populære postane kjem øverst. Eit anna eksempel som vart brukt var å lage ein feed der ein kan sjå kor mange som følger dei som postar vidare dine lenker på twitter. Fascinerande, men som sagt, for spesielt interesserte.

Neste og siste API-tema eg fekk presentert var Beyond Wordclouds: Analyzing Trends with Social Media APIs. Det var bra med folk på denne sesjonen, så det er tydelegvis eit tema som er i vinden! Chris Busse har lagt ut presentasjonen på sin blogg for dei som vil sjekke den ut. Svært interessante greier dette også. Eit av poenga eg tok med meg er at du gjennom API får tilgang til mykje meir informasjon enn ved vanleg tilgang til data, i t.d. Twitter, og ein kan og gi opp flere parameter og få bedre søkjeresultat. Ein annan ting eg tok med meg var at resultatet av eit twittersøk er forma som ein database, og dette er eit språk som Business Intelligence-avdelinga forstår, dei kan opprette felt og putte dette saman inn med andre data som bedrifta genererer. Med andre ord: Tweets+Your CRM = Social CRM! Det vart og presentert ein modell for å måle ROI på sosiale medier: Engage - få ut budskapet, Search and Store - hent ut meldinga med budskapet + anna relevant info frå API'et, Track - spor effekten av budskapet, koble inn webanalyser og interne salgsdata, Profit! koble innsats i sosiale medier saman med salg, finn ut verdien av tiltaka. Eg er ganske sikker på at det høyres mykje lettare ut enn det er å få til i praksis. Til slutt vart eit artig eksempel presentert: 100 000 tweets om kaffi i konferanseperioden. Sjekk ut presentasjonen!

Mine konklusjonar: 

Folk genererer mykje data på sosiale medier, og desse dataene inneheldt potensielt verdfull forretningsinformasjon. Desse dataene er strukturert med tanke på innsamling frå dei som driftar ulike sosiale medier. Datastrukturane kan hentast ut ved hjelp av API, men må strukturerast på nytt for analyse hjå bedriftene, og setjast saman med eksisterande data. Her ligg det stort potensiale, og store utfordringar! Ein av filmane som vart analysert på den eine sesjonen var "The Hangover", og det skulle ein god sorteringsjobb til for å finne ut kva slags tweets som omhandla fenomenet/tilstanden og kva som omhandla filmen.

Det er vanskeleg å seie kven som eig data, men dei vert uansett samla på servarane til dei som tilbyr sosiale medier, og ettersom dette er potensielt verdifulle data tar dei betalt for tilgang (data is the new oil!). Det fins mange modellar for betaling som eg ikkje skal gå inn på her. Utfordringa for bedriftene er å få oversikt over kva slags data som vert generert, og kva dei kan tenkje seg å bruke.

Eg trur det vil skje mykje innan dette feltet!

SXSW 2011, del II: Crowdsourcing.

Så er eg vel heime frå Texas og SXSW, og vil dele nokon inntrykk. Etter litt vurdering fann eg ut å dele det opp på eit par bloggpostar, og dele opp tematisk i staden for etter dag.

Laurdag morgon gjekk eg på panelet Rewarding Creators and Crowdfunding. Flattr er ein system der ein kan klikke for å støtte forfattaren av ein artikkel, ein som har laga eit musikkstykke e.l. ved å trykke på ein flattr-knapp, på samme måte som "Lik på Facebook"-knappen. Du betalar ein valgfri sum kvar månad, og den vert fordelt på alle "flattr-ar" den månaden. Flattr tar 10%.
Readability er ein app som tar vekk alt bilder, reklamer etc på nettsider, og lar deg lese kun teksten. 70% av inntektene, som kjem frå abbonement med valgfri betaling, går til skaparane av innholdet. Dei vil bruke Flattr for at brukarane skal kunne donere enno meir til artiklar dei likar svært godt. Demotix er ein crowdsourca nyheits-teneste, brukarane kan legge inn sine eigne bilder og saker, og Demotix formildar desse vidare til større aviser, nettsider etc, og deler inntekta med rettshavarane. Dei har og lagt til Flattr. Makerbot lagar 3D-printarar, og Thingiverse crowdsoursar teikningar til 3D-printen. I utgangspunktet driftar dei den sida for at det skal finnast noko å printe i 3D, men der kan det no og Flattrast.

Poenget her var nok å vise at dette er noko som funkar, og at Flattr jobbar med å få attraktive partnarar for å spreie produktet sitt. Og det funkar, påstar dei, det er visstnok ein tysk podcast som lever av pengar han får gjennom Flattr. Eg meiner at tanken er god, og det vart sagt at det stor sett ting du sjølv brenn for som passar for flattring, ting du ville ha laga uansett, det kan nok ikkje betale nok for ein vanleg type jobb. Kanskje konsertar? Men, til å vera starta av Pirate Bay-bakmannen Peter Sunde, var dei lite villige til å dele tall og info. Gi oss data!

I panelet Crowdsourcing: Innovation and/or Exploitation? var målet å setje eit kritisk søkelys på crowdsourcing. Då spesielt den type som t.d. Amazon Mechanical Turk driv på med; deler store oppgåver i mange små delar, og betalar småbeløp for kvar del av oppgåva som vert utført. Eit eksempel er å kategorisera innlosjering, og få betalt ca 5 øre pr kategorisering. Ikkje noko å bli rik av med andre ord, med mindre du er svært kjapp. Men på den andre sida får du folk inn i arbeidslivet som normalt sett ikkje ville deltatt. Eit anna eksempel er at du kan vera sentralbord, og svare på telefonar kun når du har tid.

Uansett, er dette utnytting eller innovativt? Panelleiar Fred Benenson som driv tenesta Kickstarter meiner at det er innovativt og bra, og der får han støtte frå Lucas Biewald som står bak Crowdflower. Det går ikkje an å samanlikne med "sweatshops" eller utnytting av arbeidarar, det heile er basert på frivillighet og operasjonen er og transparent frå oppdragsgivar sin side. Så det er ingen tvang. Oppgåver som crowdsoursast går ikkje berre til ufaglærte, ide-konkurranser for å løyse problem innan t.d. romfart kan og sjåast på som crowdsourcing. 

Lada Adamic presenterte resultat av forskning rundt korleis kunnskap vert spreidd i diskusjonsforum, og når ein spør eit forum om noko, kjem svara frå fellesskapet på forumet. Ho har undersøkt ulike typer forum, og funne ut at i fagbaserte forum er det oftast få personar som gjer dei beste svara, men at i interessebaserte forum vert kunnskapen (om vi kan kalle det for det) arbeida fram meir kollektivt. Ved å visualisere interaksjonen i ulike forum, viste ho (og dette er sikkert det folk hugsar frå presentasjonen) at kommunikasjonen i forum rundt fribryting og rundt ekteskap var ganske like, men at forum rundt programmering skiller seg klart frå desse to i struktur. Av dette kom konklusjonen at ekteskap har meir til felles med fribryting enn progammering (foilsettet er her).

Til slutt var det Harvard-professoren Jonathan Zittrain som hadde som jobb å skape litt "angst og bekymring" rundt temaet. Han er kjent forfattar og forelesar innan feltet juss og etikk i samband med internett, og har nyleg gitt ut boka "The Future of the Internet and How to Stop It". Det viste seg at han i tillegg er ein ekstremt morsom og dyktig forelesar, og som type var han akkurat som Jeff Goldblum sin rollefigur i Jurassic Park. Han går gjennom ulike tenester, og endar opp med at ein kan crowdsource utviklinga av microchips, og det framstår som spel og ein treng ikkje vite kva det er eingong, det heldt å spele spelet. Då treng ein heller ikkje betale for å få utført oppgåvene. Dette er noko barn kunne gjort, gjerne på ei nettside og løyse desse avanserte oppgåvene. Han kjem etterkvart til poenget sitt: barn kunne gjerne løyst oppgåva over som eit spel, kva slags andre oppgåver kan vi crowdsource på samme måten? Jo, ein kan ha eit bilde av folkemengdene som protesterte mot val-resultatet i Iran, og be barna om å identifisere deltakarane opp mot bilder frå pass, på den måten kan ein identifisere opprørarar og henrette dei! Så i ytterste konsekvens kan crowdsourcing bidra til at barn vert medvirkande til drap!

For å oppsummere det heile fekk eg mange nye og nyttige perspektiv på temaet, og litt spøk og morro i tillegg. 

Litt relevante lenker: 

Xprize Foundation

Innocentive 

Liveops

Games With A Purpose

SXSW 2011, del I: Er Google verkeleg ikkje evil?

På ein nydeleg, varm og solfylt dag starta SXSW Interactive, Texas geekfest! Før byen vert fylt med håpefulle band og onde bransjefolk får geeks herje nokonlunde fritt. Det betyr stort sett folk som går rundt åleine og glor i smart-telefonane sine, deriblandt meg. Austin Convention Center er stort og fint som andre kongress-senter, med mange sponsorar som tilbyr både straum (ingen fare for at dingsane skal gå tomme heldigvis), gode sofaer og gratis mat og drikke.

For min del starta konferanseprogrammet opp med "Gamechanging: Turn your app into a cooperative game" med Thor Müller frå Get Satisfaction. Han snakka om korleis ein kan engasjere folk gjennom samarbeidsspel-mekanismer. Dette vart og gjennomført i sesjonen gjennom to samarbeidsspel. Det første gjekk ut på at for å kunne overleve ein stor flom på jorda (litt for aktuelt tema) måtte ein sitje til høgre for ein som var fødd på samme dato eller ein dato tidlegare i samme månaden som ein sjølv er fødd. Dette måtte heile salen på rundt 2-300 organisere sjølv i løpet av 5 minutt, og det funka faktisk! Han argumenterte for at ein spel som skal kunne engasjere fleire må basere seg på litt flaks og litt skills, og aller helst at ein kan bruke ulik egenskapar hjå deltakarane for å kunne oppnå spelets mål.

Det sosiale spelet Health Month vart brukt som eksempel; her kan ein setje seg mål om å leva sunnare, dele måla og om ein har nådd dei eller ikkje. Det vert meir press for å halde måla (som ein sit sjølv) når ein deler dei med andre, dersom ein ikkje når måla sine og står i fare for tape spelet kan vener trå til og dele poenga sine, og reslutata for ein månad vert vist på lagbasis, så dersom ein ikkje når måla sine går det ut over heile gruppa, noko som kan gjere det meir motiverande å nå måla sine (ein ting er å skuffe seg sjølv, men det er verre å skuffe vennene sine!). Det var og eit tips om ei bok eg skal sjekke ut: Gamestorming.   

Neste presentasjon var det Marissa Mayer frå Google, som ville fortelje om "lokasjon, lokasjon, lokasjon og mobil" som var den beskjedne skildringa i programmet. Og det var mykje fokus på Google Maps, både talet på brukarar, talet på brukarar på mobil, demo av siste versjon (som var superrask, vektorbasert og som viser bygg i 3D) og søk i kartet etter bedrifter. Lokasjonsbasert ja, Google Hotpot er brukarbaserte vurderingar av plassar, som og har innsjekk, slik at du kan sjå kva evt vener av deg har sagt om plassen tidlegare. Dette er kobla saman med Google Places, som har søk for forbrukarar i tillegg til verktøy for bedriftene. Ingenting av dette er direkte nytt, og det er ganske tydeleg og forståeleg at dei vil konkurrere med tenester som Gowalla og Facebook Places. Google har ikkje heilt fått til dette med det sosiale internet (Google Wave og Google Buzz), men denne tenesta er basert rundt det dei er gode på, som er søk. Så det vert spanande å sjå korleis det går.

I framtida vil Google faktisk styre livet ditt. Dersom du t.d. skal reise på tur, vil Google koble saman alt dei veit om deg for å kunne foreslå billettar til reisa, køyrerute til flyplassen, aktivitetar på turen etc utan at du treng tenke på det. Kult men og skremmande!

Etter presentasjonen var det tid for spørsmål. Innimellom amerkanarande som nytta høvet til å skamlaust promotere bøkene, bedriftene og seg sjølv var det eit spørsmål som var interessant: All info som brukarane genererer (som vurdering av bedrifter, søkeresultat etc), vil det kunne vera mogeleg for brukarane å velge å gjere den informasjonen tilgjengelig for alle via t.d. Creative Commons? Eg meiner at ho til dette svarte positivt, sjølv om det er mogeleg at ho svarte på ein litt unnvikande måte. Dersom det stemmer, er Google verkeleg ikkje onde, sjølv om dei i framtida vil styre livet ditt. Dette er spanande! Dersom alle kunne få tilgang til Google sine brukargenererte data ville det opne for mange mogelegheiter.

Men bruken av data er og eit tankekors. Kredittvurderingsfirma kan visstnok med 98% sikkerhet forutsei ei skilsmisse to år på førehand, basert på bruksmønster på kredittkort.

Dagens siste seminar var fullt, så då var det berre å nyte Austin og deilig tex-mex resten av kvelden!

Og eg vert her heile veka, så det kjem nok fleire postar.

Skal ein vera smart, idiot eller engasjert i Sosiale Medier?

I eit innlegg i BT vert det hevda at "UiB-lærere gjør narr av studenter". Saka dreier seg om at ein lektor ved UiB har uttrykt sin frustrasjon over å måtte sensurere svar på eksamensoppgåver levert inn av studentar som ho meiner ikkje han ha studert faget ein gong. Dette gjorde ho i statusen sin på facebook, noko som har falt representantar for studentane tungt. Eg er sjølv høgskolelektor ved HiB, vi har diskutert denne saka internt på instituttet, og det er fins mange og delte meiningar om dette.

«Lider seg gjennom verdens dårligste eksamensbesvarelse»

Diskusjonen i media dreier seg om det er rett eller profesjonelt av lektoren å poste dette i eit sosiale medie. Kan ein rekne statusoppdateringar som offentleg informasjon? PFU meiner tydelegvis ja, så dermed kunne dette like gjerne vore skreve på twitter, som eit avisinnlegg, eller ropt ut over torget. Så om det er offentleg eller ikkje er ein debatt som ikkje interesserer meg.

Men det som interesserer meg i dette tilfellet er om det er riktig av ein fagperson å kome med ei slik uttaling? Dersom vedkomande sin faglege vurdering av svara på eksamen var at det var mange som har tatt eksamen som på ingen måte var førebudd til dette, meiner eg at det nesten er ei plikt å ta temaet opp til debatt, og dermed også å formidle denne vurderinga ut i det offentlege rom. Og ein god måte å få dette ut i det offentlege rom vil vera nettopp ved å bruke sosiale medier, ein kan rekne det som eit samfunnsgode å ha ein slik arena for debatt. Dette er jo heller ikkje slik eg ser det eit angrep på ein navngitt person, men ein frustrasjon over eit fenomen.

Så har vi saka om Høgre-representanten som hetsa MGP-vinnar. Meldinga er lett å tolke som rasistisk, noko dei fleste tar avstand frå, også avsendaren av twittermeldinga i følge oppslaget. I dette tilfellet kan det hende at    den aktuelle politikaren ikkje har forstått korleis ein skal bruke mediet, eller konsekvensane av meldinga? Sjølv om denne meldinga ikkje har samfunnsmessig verdi som forrige eksempel, meiner eg ein kan utrykke meiningane sine her, og lære av reaksjonane. Denne saka burde vel knapt vore forsidestoff i avisene? (Sjølv ser eg svært store fellestrekk mellom årets vinnar og vinnaren for to år sida: ekstremt sjarmerande ungdomar, og låtar som er basert på musikalske tradisjonar frå verdsdelen som deltakaren sin familie stammar frå).

Idiotar - er dei så dumme?

Anders Brenna har posta om Sosiale Idioter på sin blogg denne veka. Der forsvarar han sterkt alle sin rett til å dele sine meinigar, rett frå levra, via fullt offentlege sosiale nettverk som twitter. Dette meiner han og skal gjelde bedrifter som er i dei sosiale media, han vil ikkje bli venner med ei bedrift, men med eit interessant menneske som har meiningar. Han meiner at ein fare ved å bruke ekspertar på sosiale medier som rådgjevarar, er at utspela gjennom sosiale medier lett vert for platte, snille og uinteressante.

Kven er så ekspertane i sosiale medier? Ekspertane er personar som har sett seg ned og brukt tid på dette relativt nye fagfeltet. Det er personar som er viktige for bedriftene fordi dei kan gje råd, forklare mål og verkemiddel innan sosiale medier, sett i samanheng med andre meir kjente fagområder. Ettersom eg har motteke pengar både for å gje råd om sosiale medier til bedrifter og for å undervise kurs i sosiale medier på BI, er dette noko eg iallefall har innsikt i. Kurset har eg saman med blant anna Cecilie Staude og Jørgen Helland, førstnevnte har uttalt seg i samband med Aftenposten-versjonen av BT-artikkelen øverst, og sistnevnte har tatt opp Anders Brenna sine kommentarar i dette blogginnlegget. Poenga deira om at det er viktig å tenke lojalitet ovanfor arbeidsgivar, og at eit menneske ikkje er det samme som ein merkevare er gode poeng som eg er einig i. For funksjonar som kundeservice er det klart ein fordel at kommunikasjonen i sosiale medier er standardisert, planlagt og straumlineforma. Men for å uttale seg som fagperson/tilsett eller berre ein person tilknytta ei bedrift bør det vera vide grenser for kva som er lov - sjølv om det ikkje alltid er lurt å halde seg i ytterkant av grensene heile tida.

Eg tenkjer stadig på saka med Stormberg og SF Norge. Svært få ekspertar ville nok rådd Steinar Olsen til å bruke twitter på den måten han gjorde i dette tilfellet, likevel trur eg ikkje han angrar på det, han får og støtte av sine kundar i kommentarane på bloggen, og alle som er interesserte i sosiale medier lærte av episoden, den kom faktisk samfunnet til gode. 

Dersom statusoppdateringa til lektoren på UiB fører til endring i studievanar, fagplan, forelesingar eller noko anna som gjer studentane betre resultat ved neste eksamen, meiner eg at dette er mykje viktigare enn om nokon føler seg snurt over innholdet, fordi dette og vil komme samfunnet til gode. For, nokon vil mest sannsynlegvis alltid føle seg snurt uansett. Til og med MPG-kommentaren har ført til debatt og lærdom, sjølv om den og har skada den aktuelle politikaren. 

Ikkje kvel engasjementet!

Eit poeng eg meiner og er viktig for bedrifter som prøver seg i sosiale medier er at dei ikkje skal kvele engasjement hjå sine tilsette under eit teppe av politisk korrekthet og redsel for å seie noko som nokon kan reagere på. Fordi det er bedriftene med dei engasjerte tilsette som igjen klarar å skape engasjement hjå sine kundar, og andre interessenter.